Ikona towarzyszy człowiekowi przez całe życie, od chwili narodzin aż po kres jego ziemskiej wędrówki. Istnieje zwyczaj obdarowywania ikonami, a znakomitą okazją do tego są śluby, chrzciny, bierzmowanie , pierwsza komunia ,rocznice, urodziny czy też imieniny. Coraz częściej zdarza się , iż osoby prywatne chcą mieć również w domu choć jedną prawdziwą ikonę napisaną na desce a nie tylko papierowe wydruki czy też dekupage (dekupaż) lub reprodukcje wykonywane metodą termo-transferu lub wielokolorowego tampon-druku.

Ikona jest wspólnym dziedzictwem wszystkich chrześcijan. Ikony pełnią podobne funkcje jak Biblia, ponieważ to co w Biblii przedstawione jest w słowach, na ikonie ukazane jest to za pomocą linii i kolorów. Malarz ikon przekazuje to samo co kapłan, z tą różnicą, ze nie posługuje się słowami tylko farbami. Naucza barwami, dlatego ikona nazywana jest Ewangelią w kolorach i liniach. Stąd mówi się o pisaniu a nie malowaniu ikon. W naszej pracowni powstają ikony ze ścisłym zachowaniem kanonów, czyli zasad obowiązujących twórców ikon określonych przez Kościół po burzliwym okresie ikonoklazmu. Są to ikony kanoniczne.

[Krótko mówiąc] zachowujemy nienaruszoną całą przekazaną nam tradycję Kościoła, zarówno pisaną, jak i niepisaną. Jednym z elementów tej tradycji jest malowanie wizerunków na obrazach, w ten sposób, by obraz był zgodny z przekazem podanym przez Ewangelie, aby te wizerunki potwierdzały, że Słowo Boże naprawdę było człowiekiem, a nie wytworem fantazji, i abyśmy mieli z tego korzyść, utwierdzając się w tej wierze. Albowiem wizerunek i rzecz, którą wyobraża wskazują na siebie nawzajem i stanowią niedwuznacznie swoje odzwierciedlenie. W ten oto sposób, postępując jakby królewską drogą za Bożą nauką naszych świętych Ojców i za Tradycją Kościoła katolickiego – wiemy przecież, że w nim przebywa Duch Święty – orzekamy z całą dokładnością i z troską o wiarę, że przedmiotem kultu powinny być nie tylko wizerunki drogocennego i ożywiającego Krzyża, lecz tak samo czcigodne i święte obrazy malowane, ułożone w mozaikę lub wykonane innym sposobem, które umieszcza się ze czcią w świętych kościołach Bożych, na naczyniach liturgicznych i na szatach, na ścianach czy na desce, w domach czy przy drogach. Są one wyobrażeniami naszego Pana Jezusa Chrystusa, Boga i Zbawiciela, Niepokalanej Pani naszej, świętej Bożej Rodzicielki, godnych czci Aniołów oraz wszystkich świętych i świątobliwych mężów. Im częściej wierni będą patrzeć na ich obrazowe przedstawienia, tym bardziej, oglądając je będą się zachęcać do wspominania i miłowania pierwowzorów, do oddawania im czci i pokłonu. Nie otacza się ich jednak taką adoracją, jaka według naszej wiary należy się wyłącznie Naturze Bożej. Oddaje im się hołd przez ofiarowanie kadzidła i zapalanie świateł, podobnie jak to się czyni przed wizerunkiem drogocennego i ożywiającego Krzyża, przed świętymi Ewangeliami i innymi przedmiotami kultu, jak to było w pobożnym zwyczaju u przodków. „Cześć oddawana wizerunkowi przechodzi na prototyp”; a kto składa hołdobrazowi, ten go składa Istocie, którą obraz przedstawia. Fragment Dekretu Wiary Soboru Nicejskiego II z 787 roku